13مرداد 93 داراب

**خانه ای بود پر از سابقه تنهایی**

بشر امروز چون درنده ای دیوانه وار بشر را می درد و یادش رفته که از کجا آمده و به کجا می رود و انسانیت اصیل را اسیر دست خود ساخته.

خـــــانه ای بود پر از ســـــــــابقه تنهایی

و ســــکوتی که پر از رفـــــتن بی پروایی

شانه در شانه هم بوده صــبا با من و تو

دست در دست حیا بود و قلــم فرسایی

مـــــــــاتم از دور خبر داد ز جا برخـــــیزید

بگریزید از ایــــــــن جایـــــــــگه یغــــمایی

رفتن و رفتن و رفتن به کجا خواهی رفت

ننشینید در ایــــن جان و تن هرجـــــایی

یاد انسان که سفر کرد و دگر بازنگــشت

کــاش می ماند در آن دیده پر بیـــــنایی

بشــــــــر امروز به درنده ناطق مــــــــاند

غره گردیده از آن وسعت بی هــــمتایی

رفتم و رفتم و رفتم ز سراشیب وجــــود

سخت وامانده از این سختی سربالایی

شـــادی خانه ما رفته به یغـــــما امـــروز

می برد باد صبا هرچه تـو می فرمـــایی

یاد یلدا که شبی آمد و با خـــــاطره رفت

مـــــانده در خــــاطر من یاد شب یلدایی